28 lutego 2011

Kończy się karnawał...

Ostatni weekend lutego był ciepły, ale znowu nietypowy, znowu nie-adelajdzki: mieszkamy ponoć w najbardziej suchym stanie Australii, a od jakiegoś czasu (hmmmm, wypadek w Zatoce Meksykańskiej?) pogoda sprawia nam niespodzianki... Od paru dni upałom towarzyszyła duża wilgotność powietrza - było parno, duszno, powietrze stało, a raczej drgało w dusznym upale.
Wiem to oczywiście z opowiadań, bo dni nadal spędzam w klimatyzowanym biurze, gdzie warto zakładać żakiet, bo inaczej można zmarznąć ;-)) O tym, co męczy np. Najmilszego mego dowiaduję się np. w drodze do toalety, bo idę do budynku obok.

W sobotę zatem, walcząc z duchotą, pod kręcącym się wiatrakiem wyszykowaliśmy się elegancko i ruszyliśmy do Domu Kopernika na kolejne muzyczne spotkanie z zespołem Aplaus, tym razem z okazji Ostatków. Jak zwykle fajne kawałki, jak zwykle fajne towarzystwo przy stoliku, jak zwykle spotkaliśmy stałych bywalców-sympatyków oraz poznaliśmy nowe osoby.
Volvik z tej okazji prowadzony był pewną damską ręką (ekhm, ekhm) i dał dowód rycerskości - kiedy zatrzymałam się na skrzyżowaniu widząc zółte światło, o co mnie wyraźnie nie podejrzewał kierowca za nami, Volvik ochronił damę wypinając na agresora swój zbrojony hak. Hmmm, poprosiliśmy o oświadczenie o winie agresora (który smętnym wzrokiem spoglądał to na nasz nietknięty zderzak, to na swój wgnieciony, to na resztki 'szkła' jego reflektora, to na porozbijane lampy u siebie...), przypudrowałam nosek i spóźnieni o parę minut weszliśmy na parkiet.

Aplaus przyzwyczaił nas do udanych zabaw, więc z przymrużeniem oka potraktowaliśmy parę kawałków, które zaniżały ulubiony poziom. Były przecież i inne utwory, które porywały tancerzy tak, że ani upał nie był straszny, ani duchota, ani zabójcze tempo - parkiet się zatrząsł szczególnie mocno przy "Sex Bomb" i "Ja jestem macho" ;-)) Na zmianę wirowaliśmy i tupaliśmy do polskich i zagranicznych przebojów, było rock'n'rollowo, albo nostalgicznie, polsko-biesiadnie-rzewnie, wspomnieniowo, albo bardziej na czasie. Słowem: dla każdego coś dobrego. Parkiet w każdym razie pustkami nie świecił.

Z radością wielką powitaliśmy na stolikach słodki bonus w postaci pączka dla każdego, a co więcej - została w końcu złamana pechowa seria losów, które nie wygrywają - nie wierząc własnym oczom powędrowałam po odbiór nagrody! ;-)) I nie liczyło się, że nie do końca była to ta najbardziej trafiona, liczyło się, że wyczytany wylosowany los leżał przede mną na stoliku - radość - bezcenna ;-))

Po tak aktywnej sobocie nie dało się przeleniuchować całej niedzieli - wilgotność jakby zmalała, niebo pięknie się przetarło, więc po południu ruszyliśmy na plażę. W końcu było ciepło i w końcu woda była ciepła!

Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4

Niewinnie rozpoczęta sesja zdjęciowa (zdjęcia robione z brzegu) zakończyła się demonstracją Małego-Mju-co-to-lubi-pływać ;-)) Jest już z nami od jakiegoś czasu, bardzo go lubimy, z reguły się sprawdza i nie zawodzi, choć czasem uda nam się nie dogadać, co owocuje serią nieostrych zdjęć (wiem, wiem, wystarczy dokładnie przeczytać instrukcję i sprawdzić ustawienia... ;-))

Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4
Od Zdjęcia Bloggera 4

Nagrodą za pływackie popisy był sympatyczny posiłek przy BBQ (muszę tłumaczyć, że to grill? ;-))

18 lutego 2011

Kolejne odkrycie


Jedną z miłych tradycji wdrożonych przez Najmilszego są piątkowe wieczory, kiedy jemy poza domem.
Podstawowym źródłem inspiracji jest nieoceniona Entertainment Book, a od jakiegoś czasu dołączył do niej serwis Living Social Deals.

Kiedy zatem dostałam ofertę na wejściówkę do 'założonej jako pierwsza w Adelajdzie nepalskiej restauracji', czym prędzej wyszukałam ich stronę w Internecie, poczytałam, rzuciłam okiem na menu i kupiłam.

Wcześniej mieliśmy okazję dwukrotnie odwiedzić Kathmandu Palace, wypatrzoną w Entertainment Book i z tego powodu uznaną za jedyną w Adelajdzie. Kuchnia nepalska z miejsca podbiła nasze serca - bardzo lubimy hinduskie jedzenie, z przyjemnością odwiedzamy tajskie jadłodajnie, a nepalskie potrawy naszym zdaniem trafiają w środek pomiędzy dwiema wcześniej wymienionymi. Do świetnych dań dołącza pełna ciepła i serdeczności gościnność, obsługa, która sprawia, że można poczuć się w restauracji mile widzianym gościem.

Tym razem pojechaliśmy do nowego miejsca - Sagarmatha Nepali Restaurant i dołączyliśmy kolejne miejsce do Ulubionych ;-)) Wnętrze pełne klimatycznych akcentów mieści też niespodzianki (np. ubytek w podłodze przysłonięty dla niepoznaki dywanem ;-), stoliki ustawione są blisko siebie, ale nie na tyle, aby wyeliminować romantyczne nastroje i relaks przy poszczególnych stolikach. Gospodarz podchodzi do kolejnych gości, mimo że obsługują ich już kelnerzy, chętnie nawiązuje rozmowę, wystarczy dać mu znać, że ma się ochotę porozmawiać, zadać kilka pytań. Co ciekawe: przyjechaliśmy dość wcześnie (tak, zrobiłam wcześniej rezerwację, bo tak napisano na kuponie), ale już sporo stolików było zajętych. Potem widzieliśmy, jak przyjeżdżały kolejne i kolejne i kolejne osoby, aż w końcu przy każdym ze stolików ktoś siedział. Co więcej - z wieloma gośćmi gospodarz witał się jak ze stałymi bywalcami, a nawet - przyjaciółmi. Myślę, że jest to również przyczynek do zarekomendowania tego miejsca innym.

Menu to radość najpierw dla oka, a potem dla całej reszty, zaangażowanej w konsumpcję ;-))
Było tym milej, że bez problemu zmodyfikowaliśmy wykupiony bon - rozszerzyliśmy zamówiony zestaw o dania spoza oferty i zamieniliśmy wino na inne. Mmmmmmm! Rozkosz! Jest pewne, że wrócimy po więcej!

13 lutego 2011

Słoneczna trzynastka, albo omiatanie pajęczyn ;-))

Napisałam dziś w Innym Miejscu: dwa lata temu dostaliśmy zielone światło, 20 miesięcy temu dolecieliśmy, 3 miesiące temu dotarły Hobbity..., napisałam też, że czas na powrót tutaj.

Projekt Hobbity do góry nogami został pomyślnie zrealizowany - zdjęcia zapakowaliśmy do trzech folderów pod tym tytułem, aby budziły wspomnienia, porządkowały chwile razem spędzone i... napawały dumą ;-)) Wiele się działo i to w trybie pracy na pełny etat obydwojga z nas, czasu zatem nie zostawało zbyt wiele na bieżące wpisy tutaj. A parę rzeczy na pewno wartych jest utrwalenia na piśmie, wymyśliłam zatem, ze powstanie nowa etykieta Hobbity do góry nogami, do której systematycznie będę wpisywać przywołane wspomnienia.

Hobbity wróciły do domu z przygodami - zaliczyli po drodze turbulencje, spóźnili się na samolot, ostatni odlot opóźnił się z powodu mgły - słowem: podróżnicy samolotowi pełną gębą - nadrobili w czasie tych wakacji dotychczasowe nielatanie ;-))
Stygną teraz w dalekim zimnym kraju po tutejszym słońcu, chociaż pogoda tutaj okazała się dla Nich nader łaskawa - było chłodniej niż zwykle między listopadem a lutym, dni z temperaturą powyżej 40 stopni mieliśmy zaledwie kilka - ot, tak, aby pokazać Gościom, jak to jest w czasie takiego upału w lecie ;-))

Od Hobbity do góry nogami_3
Od Hobbity do góry nogami_3
Od Hobbity do góry nogami_3
Od Hobbity do góry nogami_3
Od Hobbity do góry nogami_3
Od Hobbity do góry nogami_3

Dzięki wielkie za wszystkie kciuki, dzięki za walizki, które fantastycznie się sprawdziły (pozdrowienia dla Cioci Marii i Kasi!), dzięki za kibicowanie przez Skype na bieżąco (za wszystkie rozmowy, w czasie których słychać było zainteresowanie tym, jak mijają Wakacje-do-Góry-Nogami - puchar lidera otrzymuje Autor Anioła z Szanowną Uroczą Małżonką), dzięki za komentarze dotyczące zdjęć.

Tu pragnę umieścić wyjaśnienie, że zdjęcia dostępne w galerii Hobbitów są wyłącznie naszego autorstwa - na wielu z nich widać Mamę z aparatem, ale Jej zdjęcia na razie mogą zobaczyć Jedynie Wybrani - trzymam zatem kciuki za podanie właściwych argumentów i zachęcenie Świeżej Adeptki do pochwalenia się swoimi wizjami ;-)) Mam też nadzieję, że w przyszłości powstanie również galeria internetowa, ale to na razie pieśń przyszłości i pewnie wiele będzie zależało od Oglądających Zdjęcia ;-))

Mija dziś dwadzieścia miesięcy naszego pobytu w Nowej Ojczyźnie.
Poziom entuzjazmu, zadowolenia i ciekawości nie spada, wręcz rośnie. Proces zadomawiania się postępuje, ilość wiedzy potężnieje. Oglądamy piękne miejsca, poznajemy nowych ludzi, wgryzamy się w realia dnia codziennego, realizujemy założone cele i kreślimy kolejne plany na zaś.

Aha: ciekawostka nowoojczyźniana: nie sądziłam, że do tego dojdzie, ale stało się: znalazłam wino, którego smak umiem rozpoznać w ciemno ;-))
Jest moim ulubionym i raczej nie pomylę go z innym.